اَلدَّرْسُ الْأوَّلُ: مُراجَعَهُ دُروسِ الصَّفِّ السّابِعِ وَ الثّامِنِ

۲- مُحافَظَه (استان)۵              قَریَه (روستا)۵                          مَدینَه (شهر) ۵                   عامِل (کارگر) ■

۴- قَدَم (پا) ۵                     قَول (گفته) ■                            یَد (دست)۵                       عَیْن (چشم)۵

۶- أُسْرَه (خانواده) ■                قَمَر (ماه) ۵                            کَوکَب (ستاره)۵                  شَمْس (خورشید)۵

۸- تفاح (سیب)۵                  رُمّان (انار) ۵                          تَمْر (خرما)۵                     سَحاب (ابر) ■

۲- اَلْمُحافَظَهُ (استان)    5          5 (6) طائِرٌ أَسوَدُ اللَّونِ. یُحَذِّرُ الْحَیَواناتِ مِنَ الْخَطَرِ. (پرنده ای سیاه رنگ است. به جانوران از خطر هشدار می دهد.)

۴- اَلْمَساءُ (شب)         5          5 (1) ریاضَهٌ یَلْعَبُ فیها أَحَدَعَشَرَ لاعِباً. (ورزشی که در آن یازده بازیکن بازی می کنند.)

۶- اَلْغُرابُ (کلاغ)        5          5 (4) وَقْتُ نِهایَهِ النَّهارِ وَ بِدایَهِ اللَّیلِ. (زمان پایان روز و آغاز شب)

۱- أدَبُ الْمَرْءِ، خَیْرٌ مِنْ  ذَهَبِهِ. (ادب آدمی بهتر از طلای اوست.)

۲- اَلْعِلْمُ فِی الصِّغَرِ، کَالنَّقْشِ فِی الْحَجَرِ. (دانش در خردسالی همانند نقش بر سنگ است..)

۳- نِعْمَتانِ مَجْهولَتانِ؛ الصِّحَّهُ وَ الْأَمانُ. (دو نعمت ناشناخته اند؛ تندرستی و امنیت.)

۴- اَلدَّهْرُ یَومانِ؛ یَومٌ لَکَ وَ یَومٌ عَلَیکَ. (روزگار دو روز است؛ روزی به سود تو و روزی به زیان تو.)

۵- عَداوَهُ الْعاقِلِ، خَیْرٌ مِنْ صَداقَهِ الْجاهِلِ. (دشمنی دانا از دوستی نادان بهتر است.)

رَخیصَه (ارزان) ≠ غالیَه (گران)بَعید (دور)≠ قَریب (نزدیک)یَسار (چپ)≠ یَمین (راست)
بَیْع (فروش)≠ شِراء(خرید)بِدایَه (آغاز)≠ نهِایَه (پایان)بارِد (سرد)≠ حارّ (گرم)
حَزِنَ (اندوهگین شد)≠ فرَحَ (شاد شد)قَبیح (زشت)≠ جَمیل (زیبا)صَدَقَ (راست گفت)≠ کذَبَ (دروغ گفت)
قَلیل (اندک)≠ کَثیر (بسیار)عَداوَه (دشمنی)≠ صَداقَه (دوستی)نَهار (روز)≠ لیَلْ (شب)

مفرد مؤنّث: شَجَرَه

مثنّای مذکّر: فَلّاحانِ

مثنّای مؤنّث: مُدَرِّسَتانِ

جمع مذکّر سالم: ریاضیّونَ

جمع مؤنّث سالم: سَیِّدات

جمع مکسّر: أَوراق

saeedjafari
jafarisaeed

أَهلاً وَ سَهلاً بِکُم! (خوش آمدید)                                          شُکراً. ساعَدَکَ اللّٰهُ! (سپاس، خدا یاری ات کند.)

إلیٰ أَیِّ مُدُنٍ تُریدونَ الذَّهابَ؟ (به کدام شهرها می خواهید بروید؟)    إلَی النَّجَفِ وَ کَربَلاء وَ الْکاظِمیَّهِ وَ سامَرّاء. (به نجف، کربلا، کاظمین و سامرا.)

کَم یَوماً تَبقَونَ فِی النَّجَفِ؟ (چند روز در نجف می مانید؟)             نَبقیٰ یَومَینِ. (دو روز می مانیم.)

وَ کَم یَوماً فی باقِی الْمُدُنِ؟ (چند روز در دیگر شهرها؟)               فِی الْکاظِمیَّهِ وَ سامَرّاء یَومَینِ، وَ الْباقی فی کَربَلاء. (در کاظمین و سامرا دو روز؛ در باقی در کربلا.)

أَتَمَنّیٰ لَکُم زیارَهً مَقبولَهً! (آرزومندم زیارت تان پذیرفته شود.)         حَفِظَکَ اللّٰهُ! (خدا نهگهدارت.)

خُذْ جَوازَکَ ، فی أَمانِ اللّٰهِ! (گذرنامه ات را بگیر. در پناه خدا.)       شُکراً جَزیلاً. فی أَمانِ اللّٰهِ وَ حِفظِهِ! (بسیار سپاسمندم. در پناه و حفظ خدا.)

مَن زارَنا فی مَماتِنا فَکَأنما زارَنا فی حَیاتِنا.

(هر کس ما را بعد از مرگ مان زیارت کند، گویی در زمان زنده بودنمان ما را زیارت کرده است.)

برگه آموزگاری و تدریس
سعید جعفری
Follow by Email
YouTube
LinkedIn
LinkedIn
Share
Instagram
Telegram
پیمایش به بالا